Spodziewałam się dobrego reportażu ze sporą dawką informacji na temat ojczyzny Drakuli. Niestety, tych w Rumunii niewiele; autor bardziej niż na faktach skupił się na ukazaniu swoich przeżyć duchowych. Kruszona raczy nas zapisem swojej rozmowy z nieboszczykiem, relacjonuje spotkanie z demonicznym antykwariuszem... Często miałam wrażenie, że autor na siłę szuka diabelskich przymiotów w napotkanych osobach oraz przeżyciach, żeby znaleźć wyjaśnienie dla takiego a nie innego tytułu książki. Częste wzmianki na temat pitego alkoholu (oraz jedna o paleniu marihuany) nasuwa na myśl źródło tych przeżyć...
Sceny erotyczne wydawały mi się nie na miejscu, gdyż nie wnosiły nic do treści książki podróżniczej (!), działając na niekorzyść publikacji i samego autora. Ten ostatni nie przedstawił mi sie w pozytywnym świetle. W kilku miejscach został podkreślony fakt pomocy materialnej dla Rumunów, którą popieram, ale moim zdaniem zdjęcia, na których obdarowani pozują z reklamówkami sieci marketów HIT oraz stosami nowych poduszek niekoniecznie musiały być oprawą książki-albumu. Do osoby autora zniechęciła mnie także opowieść o tym, jak policja, która go złapała, w zamian za obejrzenie nowoczesnego samochodu puściła go wolno.
Obraz Rumunii, jaki wyłania się z książki Kruszony jest bardzo ubogi. Około trzydzieści podróży z pewnością dostarczyło sporego materiału, jednak nie został on wykorzystany w publikacji, a szkoda... Mam nadzieję, że Jadąc do Babadag Stasiuka ukaże mi realniejszy obraz kraju Drakuli, bo teleport jako środek komunikacji nie bardzo do mnie przemawia.
Zysk i S-ka, 2007
Jestem w szoku po Twojej recenzji. No, dobrze, że ktoś resztę uprzedził, bo treść faktycznie jest zniechęcająca, a można się nabrać na okładkę.
OdpowiedzUsuńResztę serii mogę polecić z czystym sumieniem (prócz "Meksyku", który cierpliwie czeka na przeczytanie). Obok Cejrowskiego moim Mistrzem Serii jest Boleslaw Uryn - należą mu się ukłony za "Mongolię", którą to polecam w pierwszej kolejności :)
OdpowiedzUsuńMiałam bardzo podobne odczucia po lekturze "Rumunii".
OdpowiedzUsuńTak się składa, że byłam w tym roku w tym kraju i po tej podróży i spotkaniu z autorem sięgnęłam po "Jadąc bo Babadag". ALE uwaga - to także nie jest klasyczny reportaż. "Jadąc do Babadag" to raczej zbiór fotografii, których motywem przewodnim jest prowincjalizm i Europia Wschodnia. Fotografie te są pomieszane, brak w nich chronologii i kontynuacji. Ot, po prostu obrazki z podróży. Jeśli masz ochotę na melancholijną wyprawę w świat bajduł i ballad, to bez wątpienia powinnaś zaopatrzyć się w bilet do Babadag :) Pozdrawiam.
"Jadąc do Babadag" powinno Ci się spodobać. Pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńchiara76